Licht aan het einde van de (winter)tunnel

Het is alweer zes weken geleden sinds we in Zweden aankwamen, en komende vrijdag rijden we weer terug naar Nederland voor twee weken. Noah gaat op wintersport en ik kijk uit naar het zien van mijn familie en vriendinnen en mijn collega's op kantoor :-)

Het voelt alsof we ons momenteel in een soort parallel universum bevinden. We horen niet echt bij het "normale" leven in Nederland, maar zijn ook nog niet helemaal begonnen aan onze reis. Toch is het avontuur al echt begonnen, en deze periode is de investering die we doen om straks volop van te kunnen genieten van de reis. Onze tijd in Zweden is een achtbaan van ups en downs geweest. We hebben temperaturen tot -20°C gezien en hebben daarnaast zo'n 30 centimeter sneeuw zien vallen, natuurlijk ben ik meer dan eens uitgegleden en inmiddels bont en blauw van de keren dat ik me stootte. Noah heeft zich de afgelopen zes weken in alle hoeken van de boot gewurmd, regelmatig schroeven laten vallen waar je vervolgens niet meer bij komt, en kilo's boodschappen en gereedschap de ladder op getild. Sommige dagen waren we niet te stoppen en werkten we van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, maar er waren ook dagen waarop we niet vooruit te branden waren en het "licht aan het einde van de tunnel" ver weg leek. Toch was het magisch om een winter in Zweden mee te maken; het is er ongelooflijk mooi. Tijdens wandelingen kom je zomaar herten en elanden tegen, en het voelt soms als een kerstdorp met alle rode huisjes, de witte wereld en de verlichting. We zijn blij dat de dagen weer wat langer worden, de sneeuw begint te smelten, het ijs weer gaat smelten en de lijst met klusjes steeds korter wordt.

Ik besef me hoe comfortabel het leven was voordat we hierheen gingen: geen zin om te koken? Dan bestellen we wel iets. Scherm kapot? Als ik vandaag een nieuwe bestel, heb ik die morgen in huis. En bovenal, altijd en oneindig veel elektriciteit, een warme douche en voordat we uit bed kwamen was het huis al verwarmd dankzij Toon. Hier moeten we de boot afklimmen, door de sneeuw of over de gladde bootwerf lopen om naar het toilet te gaan, te douchen of af te wassen. We stellen het douchen uit omdat we hier met gekrulde tenen staan en zo snel mogelijk weer eruit willen. Afwassen is sowieso niet onze favoriete bezigheid, maar hier betekent het ook met een volle tas afwas de ladder op en af. Het geeft een nieuw perspectief en maakt je dankbaar voor dingen die je altijd als vanzelfsprekend beschouwde. We hebben geen moment getwijfeld aan onze beslissing en zouden deze periode voor geen goud willen missen. We voelen allebei heel sterk dat dit is wat we willen doen en hebben daar dus alles voor over.

De boot is inmiddels in veel betere staat dan toen we haar kochten. De drinkwatertank is schoon, de motorruimte is opgeruimd, het nieuwe verwarmingssysteem is geïnstalleerd, de gasleiding is vervangen, de marifoon is geïnstalleerd en heel belangrijk: hebben we ervoor gezorgd dat we ons hier thuis voelen. We hebben een fijne werkplek gecreëerd, onze eigen schilderijtjes opgehangen, boeken neergezet en de slaapkamer ingericht (we vinden dit bed allebei het lekkerste bed dat we ooit hebben gehad!). We kunnen ons hier echt voor lange tijd zien wonen; het voelt knus en gezellig, en we kijken al uit naar de zomer in de kuip en op het dek.

Het moment dat we daadwerkelijk kunnen vertrekken komt steeds dichterbij, en we hopen nog steeds op de eerste week van april, maar dat hangt helemaal af van het weer, of het ijs weg is en of de boot klaar is. We zullen de eerste twee weken van maart in Nederland zijn, en daarna gaan we verder met klussen, zodat we het water op kunnen. Ik vind het ook wel spannend hoor, varen met deze grote zeilboot. We moeten de boot nog helemaal leren kennen, en we zullen alles echt samen moeten doen. Dat zal, vooral in het begin, wat moeilijke momenten en stress opleveren. Maar ook dat zal na verloop van tijd beter gaan; we zullen meer vertrouwen krijgen en steeds ontspannener kunnen varen en genieten van de reis. We kunnen niet wachten!